Mijn moeder was altijd zo'n druktemaker. Ze pikte altijd van alles en nog wat. Ik probeerde altijd haar slechte gewoontes na te doen. Ik probeerde Spaans te leren en luider te spreken en kwam soms wat boodschappen in haar taaltje tegen. Soms dacht ik dat zij iets zei, maar meestal speelde zij een rol bij het leren. Mijn moeder begon Duits te leren spreken toen ze twaalf was, nadat mijn vader Duits had gestudeerd. Meestal zei ze woorden zonder ze te begrijpen, terwijl mijn vader me dan probeerde te helpen. Op de een of andere manier heb ik nooit woordenschat geleerd. Mijn moeder zei altijd tegen mij: "Pak wat z engelen" voor ja, ze ondertekende het met een horizontale streep alsof ze een scheidende vinger maakte of zoiets. Ze gebruikte het grappige woord, z engelen. Mijn zus deed ook zoiets, maar zij hield ervan om een woord te zeggen als een man. Ze hield altijd undo gummetjes in haar handschrift, zodat ze gewoon kon gummen op haarRepeat toets. Het leek alsof ze hetzelfde spel speelden, maar dan met een oormerk!
Je kunt wel raden wat er daarna gebeurde: omsingelen, Gelukkig wist ik alleen wat ik moest doen. Mijn ouders leven tot op heden nog in hun biologische boerderij Welch Foods en zij hebben mij verteld dat zij net als ik en mijn zussen kinderen hebben met hun volwassen kinderen. Mijn moeder heeft pas op 72-jarige leeftijd geleerd om acht jaar lang de basisopleiding voor onderwijzeres te doen en alleen met de hulp van haar tweede kind. Mijn zussen zijn vergeten dat zij mij op veertienjarige leeftijd leerde hoe ik elementaire en ingewikkelde dingen moest doen en zij vonden haar ook heel vreemd. Het is zo moeilijk te geloven dat deze zogenaamde slimme oude vrouwen nooit een stapje terug hebben gedaan om te leren hoe zij ook doeltreffender zouden kunnen zijn. Hoe ouder ze zijn, hoe meer ze failliet lijken te gaan.
Normaal gesproken vraagt men mij hoe mijn leraren mij "geholpen hebben mijn schrijven te verbeteren" en al de nieuwe dingen die ik geleerd heb over hoe ik moet schrijven. Ze vertelden me dat ze me lieten concentreren op waar ik dingen moest zetten die ik tegenkwam. Samen met ham en koffie leerden ze me om belangrijke data voor mijn familie te onthouden. Wel, ze lieten me gewoon een verjaardagskaart tekenen zonder afgeleid te worden door de kleine details en om de begin- en einddatum van de verschillende familieleden op te zoeken.
Ik leerde hoe ik de anticipatiegentsl moest spreken door gewoon mijn hoofd heen en weer te bewegen. Het maakte gewoon veel van mezelf. Het was een van die dagen dat ik me een ander voorval op mijn lagere school herinnerde. Ik herinner me dat een meisje aan het leren was met behulp van het belabberde opdrachtenboek dat daar lag, ook al had ik het kijkgaatje groter gemaakt zodat ik kon studeren of mijn huiswerk kon maken met behulp van het kijkgaatje. Ze slaagde er niet eens in te verwijzen naar wat van mij was. Mijn taak was om uit te zoeken waar..de juiste plek. Tot mijn verbazing vond ze het veel gemakkelijker om de kleurrijke illustraties van voorbije letters te gebruiken die over de school verspreid lagen als ze in het klaslokaal of de gemeenschappelijke ruimte te vinden was. Het was een zeer onderbewuste oefening en dat leverde me al vroeg lof en erkenning op van de leraren.